Η βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα ευρωπαϊκή παραγωγή του 2016 θα προβληθεί την Κυριακή (25/2) με ελεύθερη είσοδο στα γραφεία του Συλλόγου Γυναικών Χολαργού-Παπάγου.
Διαβάστε το σχετικό Δελτίο Τύπου:
ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ
Την Κυριακή 25Φλεβάρη στις 7μ.μ.
Στο Σύλλογο Γυναικών Χολαργού – Παπάγου, Βουτσινά 64
«Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» (I, Daniel Blake) του Κεν Λόουτς
Είσοδος ελεύθερη
Η νέα ταινία του κορυφαίου Βρετανού σκηνοθέτη Κεν Λόουτς φέρνει την υπογραφή του μόνιμου πλέον συνεργάτη του και σεναριογράφου, Πολ Λάβερτι. Το κινηματογραφικό σύμπαν στρέφει σπάνια τη ματιά του στην εξαθλίωση και την εξαχρείωση της κοινωνίας, στη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Οι σκηνοθέτες και οι σεναριογράφοι βρίσκουν χρηματοδότηση για να φτιάξουν ταινίες για ήρωες που δεν πεινούν, οι οποίες προορίζονται για θεατές που δεν πεινούν. Σήμερα που οι άνθρωποι πεινάνε δίπλα μας, η συνειδητή στράτευση του Λόουτς έρχεται να αντιπαρατεθεί σε μια στεντόρεια σιωπή.
Ο Ντάνιελ Μπλέικ είναι ένας ξυλουργός κοντά εξήντα χρονών, που εργαζόταν και έβγαζε μόνος του τα προς το ζην, μέχρι που έπαθε καρδιακό επεισόδιο πάνω στις σκαλωσιές και κόντεψε να πεθάνει. Οι γιατροί τού έχουν απαγορεύσει να δουλεύει λόγω της καρδιάς του. Και τώρα που έχει αντικειμενικά την ανάγκη του κράτους για να συντηρηθεί, μέσω ενός επιδόματος ασθενείας, η υπάλληλος της ιδιωτικής εταιρίας που εξετάζει τα αιτήματα των υποψηφίων για να δει αν μπορούν να εργαστούν ή όχι -γιατί το κράτος έχει παραχωρήσει αυτόν τον τομέα σε ιδιώτες, του φέρεται λες και την ενοχλεί το αίτημά του και στα κουτάκια που έχει η προδιατυπωμένη φόρμα που πρέπει να συμπληρώσει, τικάρει αν μπορεί να σηκώσει τα χέρια του πάνω από το κεφάλι του.
Του στερεί το επίδομα και τον αφήνει χωρίς εισόδημα, επειδή η δουλειά της είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε τα όποια λάθη γίνονται να είναι προς την πλευρά της απόρριψης και όχι της έγκρισης των αιτημάτων. Από εκεί πέρα ο Ντάνιελ έχει να έρθει αντιμέτωπος με τη λογική «αν λες ότι το σύστημα έκανε κάπου λάθος, θα χρειαστεί να αντέξεις πολλά μέχρι να σου δώσουμε το δικαίωμα να το αποδείξεις». Γιατί έχει όντως δικαίωμα να κάνει ένσταση. Μόνο που μέχρι να εξεταστεί μεσολαβεί ο Κάφκα. Και πρέπει να ζήσει και κάπως. Οπότε του λένε να κάνει παράλληλα αίτηση για επίδομα προσπάθειας ανεύρεσης εργασίας. Το οποίο δεν απαιτεί μόνο να ψάχνει 35 ώρες την εβδομάδα για δουλειά, αλλά με κάποιο μεταφυσικό τρόπο να το αποδεικνύει κιόλας. Αν και ακόμη κι αν βρει κάποια δουλειά, πάλι δεν κάνει να την κάνει, αν δεν θέλει να τον εγκαταλείψει τελείως η καρδιά του.
Ο Ντάνιελ έρχεται αντιμέτωπος με μια γραφειοκρατία που έχει καφκικά στοιχεία, αλλά που η διάστασή της δεν είναι υπαρξιακή όπως στον Κάφκα, αλλά κυρίως πολιτική. Λέγεται και ξαναλέγεται στην ταινία -γιατί όσα θέλει να πει η ταινία, τα φωνάζει δυνατά- ότι όλος αυτός ο μηχανισμός δεν στήθηκε κατά λάθος, ότι η αποθάρρυνση και η εξάντληση των υποψηφίων δε συμβαίνει επειδή δεν υπολογίστηκαν καλά κάποιοι παράμετροι στο σχεδιασμό του, αλλά αντίθετα συμβαίνει ακριβώς επειδή ο μηχανισμός σχεδιάστηκε ώστε να λειτουργεί έτσι και η αποθάρρυνση είναι ακριβώς ένα από τα σκοπούμενα αποτελέσματά του. Βλέπουμε ότι ακόμη και όταν οι υπάλληλοι ή οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι προσπαθούν να εξανθρωπίσουν τη διαδικασία και να κάνουν το σύστημα να λειτουργήσει, υπάρχει αμέσως αντίδραση από τους ανωτέρους: το σύστημα πρέπει να παραμείνει δυσπρόσιτο, άκαμπτο και αποτρεπτικό.
Πρόκειται για τον αγώνα ενός ανθρώπου απέναντι σε ένα άδικο κοινωνικό σύστημα. Ο Loach καταγράφει την πορεία ενός φιλήσυχου ηλικιωμένου ανθρώπου που βαλτώνει, ζητώντας τα αυτονόητα όταν η πολιτεία τον κρίνει ακατάλληλο να εργαστεί και η γραφειοκρατία του εμποδίζει το επίδομα για μια αξιοπρεπή ζωή.
Γνωρίζοντας πώς να αξιοποιεί τους χαρακτήρες των ιστοριών του, ο Loach συστήνει ένα γυναικείο alter ego του Blake, μιας μητέρας δυο παιδιών που έρχεται στον δρόμο του για να του υπενθυμίσει πως η αξιοπρέπεια θολώνει όταν μπροστά μπαίνει η έννοια της επιβίωσης.
Σε συνέντευξή του το 2014, ο Λάβερτι είχε πει: «Δεν υπάρχει πεπρωμένο. Οι άνθρωποι που κατέχουν τώρα την εξουσία, αυτοί που χαρακτηρίζεις ως «πραγματικότητα», είναι οι θανατηφόροι εχθροί μας, αν θέλουμε να ζήσουμε κι εμείς και τα εγγόνια μας. Άρα το θέμα είναι πώς αντιστέκεσαι.
Τα πάντα εξαρτώνται από το τι κάνουμε. Πρέπει να είμαστε δημιουργικοί και οργανωμένοι για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, διαφορετικά θα συντριβούμε».