ΟΔΩΝΥΜΙΚΑ ΧΟΛΑΡΓΟΥ: Οδός Βενιζέλου Ελευθερίου


Η οδός της ΔΟΥ Χολαργού, που μετονομάστηκε για χάρη των Παπαγιωτών.

Ως γνωστόν, οι Μούσες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας ήταν εννέα. Η Κλειώ, η Ευτέρπη, η Τερψιχόρη, η Ερατώ, η Μελπομένη, η Θάλεια, η Πολύμνια, η Ουρανία και η Καλλιόπη. Ο πρώην Δήμος Χολαργού είχε φροντίσει από τα πρώτα του χρόνια να τιμήσει και τις εννέα, δίνοντας το όνομα της καθεμίας σε ισάριθμες οδούς της πόλης, της κάτω ως επί το πλείστον ζώνης της περιοχής.

Μία ωστόσο Μούσα και συγκεκριμένα η Καλλιόπη, επειδή προφανώς το όνομά της παραπέμπει… αλλού ανάμεσα στους στρατιωτικούς κύκλους, θυσιάστηκε τρόπον τινά για χάρη των Παπαγιωτών γειτόνων, με την εν λόγω οδό του -και- τότε ενιαίου Δήμου να μετονομάζεται από κάτι το… αντισυμβατικό (Καλλιόπης) σε κάτι περισσότερο κοινά αποδεκτό (Ελευθερίου Βενιζέλου).

Η Βενιζέλου, λοιπόν, άσχετα αν στην πορεία αλλάζει δύο ονομασίες (Ικαρίας, Μενίππου), είναι ουσιαστικά ο μοναδικός δρόμος που ξεκινά από τη λεωφόρο Κύπρου στου Παπάγου και, μέσω του Χολαργού, καταλήγει σε μια άλλη Ελευθερίου Βενιζέλου, αυτή της Αγίας Παρασκευής, αλλάζοντας και εκεί δύο ακόμη ονομασίες (Προβελεγγίου, Αιτωλίας).

Από τους μεγαλύτερους σε μήκος δρόμους της πόλης, η Ελευθερίου Βενιζέλου είναι περισσότερο γνωστή από τη ΔΟΥ Χολαργού, που εδρεύει στον αριθμό 100 της οδού, τον Φιλανθρωπικό & Πολιτιστικό Σύλλογο «Σήμαντρο» της ενορίας της Παναγίας Φανερωμένης (59Α) και τη φιλοξενία μέρους της τοπικής αγοράς, κυρίως μεταξύ των οδών Σαρανταπόρου και Υμηττού.

Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1936): Πολιτικός, από τις Μουρνιές Χανίων, ένας από τους επιφανέστερους της νεότερης Ελλάδας. Σπούδασε νομικά (διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών). Δικηγόρησε στα Χανιά και το 1887 εκλέχθηκε βουλευτής στην Κρητική Βουλή, όπου διακρίθηκε ως ρήτορας. Το 1897 τέθηκε επικεφαλής επαναστατών και ύψωσε την ελληνική σημαία στο Ακρωτήρι. Μετά την αυτονόμηση της Κρήτης και την έλευση του πρίγκηπα Γεωργίου ως Αρμοστή, έγινε υπουργός Δικαιοσύνης στο Κυβερνητικό Συμβούλιο, επειδή όμως διαφώνησε με την πολιτική του πρίγκηπα απολύθηκε.

Το 1905 κήρυξε την «Επανάσταση του Θερίσου» με σκοπό την πολιτική ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Τελικά πέτυχε διάφορες μεταρρυθμίσεις και την αντικατάσταση του Γεωργίου από τον Θρασύβουλο Ζαΐμη. Με νέα επανάσταση το 1908 κήρυξε την οριστική ένωση με την Ελλάδα, η οποία όμως υλοποιήθηκε μετά το 1912. Στην κρητική κυβέρνηση ο Ελευθέριος Βενιζέλος έγινε υπουργός Εξωτερικών και κατόπιν Πρωθυπουργός. Το 1910 κλήθηκε από τη Στρατιωτική Επανάσταση του 1909 να αναλάβει την πρωθυπουργία της Ελλάδας, ίδρυσε το κόμμα των Φιλελευθέρων και κέρδισε τις εκλογές αναθεωρητικής και απλής Βουλής.

Το 1912 συμμάχησε με τη Σερβία, το Μαυροβούνιο και τη Βουλγαρία, με επακόλουθο την κήρυξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου εναντίον της Τουρκίας και κατόπιν του Β’ Βαλκανικού Πολέμου (1913) εναντίον της Βουλγαρίας. Αποτέλεσμα των δύο αυτών πολέμων ήταν η σημαντική εδαφική αύξηση της χώρας. Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ακολούθησε φιλοατλαντική (δηλαδή φιλοαγγλογαλλική) πολιτική, αλλά διαφώνησε με το στέμμα και παραιτήθηκε. Το Σεπτέμβριο του 1916 συγκρότησε επαναστατική κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη («Εθνική Άμυνα»).

Τα γεγονότα αυτά έγιναν η αρχή του Διχασμού, ο οποίος ταλαιπώρησε με πολλούς τρόπους τη χώρα. Το 1917 ο Κωνσταντίνος απομακρύνθηκε από το θρόνο και η Ελλάς με ηγέτη τον Ελευθέριο Βενιζέλο πήρε μέρος στον Πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων. Αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής ήταν η δημιουργία της «Ελλάδος των Δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών» και η επέκτασή της μέχρι τη Μικρά Ασία (Συνθήκες Νεϊγύ 1919 και Σεβρών 1920).

Στις εκλογές του 1920 ο Βενιζέλος ηττήθηκε και αναχώρησε από την Ελλάδα. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή επέστρεψε στην Ελλάδα και σχημάτισε βραχύβια κυβέρνηση, μετά την παραίτηση της οποίας αναχώρησε και πάλι στο εξωτερικό. Το 1928 κέρδισε τις εκλογές και παρέμεινε στην εξουσία μέχρι το 1932. Στις εκλογές του 1933 ηττήθηκε. Υιοθέτησε το κίνημα του 1935, μετά όμως την καταστολή του αναχώρησε στο εξωτερικό. Πέθανε το 1936 στο Παρίσι και τάφηκε στο Ακρωτήρι των Χανίων.

Ο Βενιζέλος υπήρξε αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στην εποχή του. Προκάλεσε μεγάλες συμπάθειες, αλλά και μεγάλα μίση (έγιναν δύο δολοφονικές απόπειρες εναντίον του, η μία το 1920 στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών και η άλλη το 1933 στη Λεωφόρο Κηφισίας). Σήμερα πάντως αναγνωρίζεται από όλους ως ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς της Ελλάδας, αν όχι ο μεγαλύτερος.

Στη μνήμη του υπάρχουν δύο μουσεία, το Μουσείο του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Πάρκο Ελευθερίας της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας και το Μουσείο Μνήμης Ελευθερίου Βενιζέλου της Λέσχης Φιλελευθέρων (στην οδό Χρήστου Λαδά). Υπάρχουν επίσης και δύο ανδριάντες του, ο ένας χάλκινος, στη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, πλάι στο Μέγαρο Μουσικής και ο άλλος, μαρμάρινος, στον προαύλιο χώρο της Βουλής των Ελλήνων (Παλαιά Ανάκτορα).

⇒ Με πληροφορίες από: «Οδωνυμικά του Χολαργού» (2004, Εκδ. πρ. Δήμου Χολαργού)