ΟΔΩΝΥΜΙΚΑ ΧΟΛΑΡΓΟΥ: Οδός Θάλειας


Από την οδό Κορυτσάς έως την οδό Αναστάσεως στου Παπάγου και έως την οδό Υμηττού στο Χολαργό, η οδός Θάλειας αποτελεί τον έναν από τους οκτώ δρόμους της πόλης με ονομασία αφιερωμένη στις Μούσες της ελληνικής μυθολογίας.

Η οδός Θάλειας ξεκινά από του Παπάγου και συγκεκριμένα από την 5η στάση της γραμμής του αστικού λεωφορείου του ΟΑΣΑ στην οδό Κορυτσάς, μπροστά ακριβώς από την παρακείμενη πύλη του Μεγάλου Πάρκου.

Ήσυχη αλλά και από τους πλέον στενότερους δρόμους ολόκληρης της πόλης, αν όχι ο στενότερος, η οδός Θάλειας, που αποτελεί και πλευρικό του 5ου Δημοτικού Σχολείου δρόμο, διαθέτει μεν καλό οδόστρωμα, όχι όμως και επαρκή πεζοδρόμια, με το βάδισμα σε αυτά να είναι σχεδόν ανέφικτο.

Θάλεια: Στην ελληνική μυθολογία, μία από τις εννέα Μούσες ήταν και η Θάλεια, επίσης Θαλία, κόρη της Μνημοσύνης και του Δία. Θεωρείται πλησιέστερη στην Τερψιχόρη. Ήταν προστάτιδα ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα της ευπρεπούς και κόσμιας ευθυμίας. Ανακάλυψε την κωμωδία, τη γεωμετρία, την αρχιτεκτονική και τη γεωργία. Ήταν προστάτιδα και των Συμποσίων.

Παριστανόταν μόνο με τα σύμβολά της: Αόρατη στα συμπόσια ως εμπνεύστρια των εύθυμων τραγουδιών, στα οποία τόνιζε το πνευματώδες κυρίως στοιχείο, βοηθούμενη από την «ιλαρότητα» (ευχαρίστηση) των «ευωχουμένων» (συνδαιτυμόνων). Έτσι ως θεότητα της «καλής διάθεσης» και της έναρξης του κεφιού αποχωρούσε μόλις άρχιζε ο θορυβώδης «κώμος».

Επίσης, η Μούσα Θάλεια είχε υπό την προστασία της τη βουκολική ποίηση, δηλαδή τα αντίστοιχα σημερινά δημοτικά τραγούδια και αργότερα την κωμωδία. Γι’ αυτό και παριστανόταν συνήθως με στέφανο κισσού στην κόμη, κρατώντας στο αριστερό χέρι προσωπείο (= μάσκα) θεάτρου και στο δεξί κοινή βακτηρία (= ράβδο), με ελαφριά ένδυση και ενίοτε με τρίχινο χιτώνα, (ακριβώς τα σημερινά ακόμη σύμβολα του χώρου της δημοτικής μουσικής). Άλλες φορές νέα και χαμογελαστή, δαφνοστεφανωμένη με πράσινο πανωφόρι και την επιγραφή: «Θάλεια Κωμωδίαν».

Το όνομά της προήλθε από το ρήμα θαλλέω – Θαλλώ, που σημαίνει βλαστάνω άφθονα, ανθίζω πλούσια, ευδοκιμώ. Ρήμα που ήταν εύχρηστο μόνο στον Ενεστώτα και Παρατατικό χρόνο. Το ουσιαστικό θαλλός σήμαινε ο κάθε νέος κλώνος, κοινώς βλαστάρι.

Παραστάσεις της μούσας Θάλειας διασώθηκαν σε αγγεία, ανάγλυφα και γλυπτά, όπως το μαρμάρινο άγαλμά της στο Μουσείο του Λούβρου, καθώς επίσης και σε πίνακες ζωγραφικής όπως αυτός του Jean-Marc Nattier.

⇒ Με πληροφορίες από: «Οδωνυμικά του Χολαργού» (2004, Εκδ. πρ. Δήμου Χολαργού)