ΟΔΩΝΥΜΙΚΑ ΧΟΛΑΡΓΟΥ: Οδός Κωνσταντινουπόλεως


Από τους μεγαλύτερους δρόμους του Άνω Χολαργού, η οδός Κωνσταντινουπόλεως ξεκινά από την Κανάρη και καταλήγει στην Αγίας Τριάδος, αποτελώντας φυσική συνέχεια της Μελά Β. και πρόδρομο της Φανερωμένης.

Κωνσταντινούπολη (ή Νέα Ρώμη, τουρκ. Ιστανμπούλ, από το ελληνικό «εις την Πόλιν»): Περιώνυμη πόλη της Ανατολικής Θράκης, κτισμένη στη θέση του αρχαίου Βυζαντίου, σε χερσόνησο ανάμεσα στον Κεράτιο Κόλπο, το Βόσπορο και την Προποντίδα.

Ιδρύθηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο το 330 μ.Χ. (έτος των εγκαινίων της, οι εργασίες άρχισαν το 324). Είναι κτισμένη σε επτά λόφους, γι’ αυτό αποκαλείται και «Επτάλοφος». Επίσης ονομάζεται Βασιλεύουσα, Βασιλίς και κοινώς Πόλη.

Ήταν πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (330-395), της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (395-1453) και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1453-1924). Πολιορκήθηκε πολλές φορές από Αβαρούς (626), Άραβες (669-678 και 717), Βούλγαρους (813), Ρώσους (860).

Στις 13 Απριλίου 1204 καταλήφθηκε από τους Φράγκους της Δ’ Σταυροφορίας, που την κράτησαν έως τις 25-26 Ιουλίου 1261, οπότε την ανακατέλαβε αναίμακτα ο στρατηγός Αλέξιος Στρατηγόπουλος και επανασυστήθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Στις 29 Μαΐου 1453 η Πόλη καταλήφθηκε από τους Τούρκους («Εάλω η Πόλις») και ο τελευταίος αυτοκράτορας, Κωνσταντίνος ΙΑ’ ο Παλαιολόγος, έπεσε μαχόμενος στην Πύλη του Ρωμανού.

Η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο της χριστιανοσύνης και συνήλθαν εκεί πολλές οικουμενικές σύνοδοι. Για πολλούς αιώνες ήταν και το πνευματικό κέντρο του τότε γνωστού κόσμου. Είχε πολλά και μεγαλοπρεπή οικοδομήματα (παλάτια, ναούς, μονές, ιππόδρομο, τείχη κ.λπ.). Περίφημος είναι ο Ναός της Αγίας Σοφίας (της του Θεού Σοφίας), που κτίστηκε αρχικά από τον Μ. Κωνσταντίνο (4ος αι.) και ανοικοδομήθηκε μεγαλοπρεπής από τον Ιουστινιανό (6ος αι.).

Μετά την Άλωση πολλοί από τους ναούς αυτούς έγιναν τζαμιά (όπως π.χ. η Αγία Σοφία, μετέπειτα μουσείο και ξανά τζαμί) ενώ από τους κατοίκους της πολλοί κατέφυγαν στη Δύση, όπου μετέδωσαν τον πολιτισμό τους και όσοι έμειναν συγκεντρώθηκαν στη συνοικία του Φαναρίου, όπου εγκαταστάθηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο σε λίγο έγινε το θρησκευτικό και εθνικό κέντρο του υπόδουλου Ελληνισμού.

Το 1918 η Κωνσταντινούπολη καταλήφθηκε από τους Συμμάχους και το 1924 έπαψε να είναι πρωτεύουσα του Οθωμανικού κράτους. Κατά την εποχή της Διασυμμαχικής Κατοχής (1919-1922) λέγεται ότι είχε περίπου 200.000 Έλληνες κατοίκους, ενώ το 1988 είχε μόνο 3.000 περίπου.

Παράλληλα με τα χριστιανικά μνημεία υπάρχουν και μερικά εξαιρετικά δείγματα ισλαμικής τέχνης, όπως το τζαμί του Σουλτάνου Αχμέτ (Μπλε Τζαμί), το τζαμί του Σουλεϊμάν (Σουλεϊμανιέ) κ.ά. Ο σημερινός πληθυσμός της, μαζί με τα προάστεια, ξεπερνά τα 12.000.000.

⇒ Με πληροφορίες από: «Οδωνυμικά του Χολαργού» (2004, Εκδ. πρ. Δήμου Χολαργού)