Χωρισμένη σε δύο τμήματα στον Άνω Χολαργό, η οδός Μυκόνου ξεκινά από τη συμβολή των οδών Καραολή & Δημητρίου και Καρπάθου, για να καταλήξει, μέσω της 17ης Νοεμβρίου, στην οδό Κωνσταντινουπόλεως.
Κομβικός, έστω και κατά το ήμισυ, ο ρόλος της οδού Μυκόνου, αφού από εκείνη, ως συνέχεια της Καραολή & Δημητρίου, μπορεί κάποιος να βρεθεί στην κεντρική οδό 17ης Νοεμβρίου και την ευρύτερη περιοχή της 7ης στάσης Χολαργού, προερχόμενος συνήθως από τη Ναυαρίνου ή και τη γειτονική Αγία Παρασκευή.
Μύκονος: Νησί των Κυκλάδων, στα νοτιοανατολικά της Τήνου και ανατολικά της Σύρου. Ανήκει στην επαρχία Σύρου του νομού Κυκλάδων και πρωτεύουσά της είναι η ομώνυμη κωμόπολη, έδρα του Δήμου Μυκονίων. Πολύ κοντά βρίσκεται η Δήλος, το ιερό νησί των αρχαίων Ελλήνων. Είναι ορεινό νησί με θαυμάσιο κλίμα και υπέδαφος πλούσιο σε μεταλλεύματα. Έχει μεγάλη τουριστική και κοινωνική κίνηση, για την οποία είναι διεθνώς γνωστή. Περίφημοι είναι οι ανεμόμυλοί της. Στο αρχαιολογικό μουσείο της βρίσκονται αρχαία ευρήματα της Μυκόνου, της Δήλου κ.ά.
Το νησί ονομάστηκε έτσι από τον επώνυμο ήρωά του, Μύκονον και αποικίστηκε αρχικά από Κάρες, Φοίνικες και Λυδούς. Αργότερα, ήρθαν οι Ίωνες, με αρχηγό τον Ιπποκλή, γιο του Νηλέως και εγκαταστάθηκαν εκεί οριστικά. Στους ιστορικούς χρόνους δεν αναφέρεται συχνά, πάντως ανήκε στην ομοσπονδία της Δήλου και ήταν σύμμαχος των Αθηναίων. Μετά τη Μάχη της Χαιρωνείας το 338 π.Χ., ανάμεσα στους Μακεδόνες και τους Αθηναίους-Θηβαίους και την ήττα των τελευταίων, ακολούθησε τις τύχες των υπόλοιπων Κυκλάδων μέχρι τη ρωμαιοκρατία και τους βυζαντινούς χρόνους.
Την περίοδο 1207-1390 κυριαρχούσε στο νησί ο ενετικός οίκος των Γκίζι και κατόπιν, μέχρι το 1537, το κυβερνούσε ενετός προβλεπτής (proveditor). Το 1537 καταλήφθηκε από τον Χαϊρεντίν Βαρβαρόσσα, με τον οποίο αρχίζει η τουρκοκρατία, στη διάρκεια της οποίας έγινε στόχος αλλά και καταφύγιο πειρατών. Το 1770-74 καταλήφθηκε από τους Ρώσους. Πήρε μέρος στην Επανάσταση του 1821 και ανέδειξε τη μεγάλη ηρωίδα Μαντώ Μαυρογένους. Το 1829 αποτέλεσε μέρος του νέου ελληνικού κράτους.
⇒ Με πληροφορίες από: «Οδωνυμικά του Χολαργού» (2004, Εκδ. πρ. Δήμου Χολαργού)