Στη Super Ειδική Παπάγου με την Integrale (pics)

Γράφει με τα τέσσερα στο ξεκίνημα; Γράφει. Οι φαντάροι απέναντι στο Πεντάγωνο το ξέρουν. Ξέρουν και τον ήχο που κάνει όταν γράφει με τα τέσσερα. Με την εμφάνισή της η μπλε Integrale ξεσηκώνει σφυρίγματα από το στρατόπεδο. Την έχουν ξαναδεί την εκκίνηση. Για εμένα πάλι είναι η πρώτη φορά.

Με την εμφάνισή της η μπλε Integrale ξεσηκώνει σφυρίγματα από το στρατόπεδο. Είναι η guest star στη Super Ειδική Παπάγου. True story.

Του Αλέξανδρου Καμπά

Η Super Ειδική Παπάγου δεν ήταν συγκεκριμένη διαδρομή. Ήταν όμως συγκεκριμένη ώρα. Στην πιο νεκρή περιοχή της αστικής Αττικής, μετά τις τρεις το πρωί, το 1996 ήταν πολύ ήσυχο.

Τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει η Super Ειδική Παπάγου. Από τη διασταύρωση της Κύπρου με τη Μεσογείων. Και ξανά πίσω, μέχρι εκεί που σήμερα είναι το μετρό.

Το γέμισμα μέχρι τα 200 είναι γρήγορο. Και μέχρι να ξεπεράσεις τον ήχο και τη θέα του κοντέρ να ανεβάζει τόσο γρήγορα όσο το στροφόμετρο στο ανάποδο ταμπλό της Delta, η πλατεία, στα σχολεία, εκεί που αριστερά σήμερα είναι το Verde, έρχεται πολύ γρήγορα.

Κυνηγώντας πεζοδρόμια μετά κλαυθμών

Η πλατεία των δακρύων. Με πολύ όμορφο σχήμα ματιού, αλλά πολύ ψηλά κράσπεδα.

Δέκα χρόνια αργότερα είχα μαζέψει από ‘κει, κατεβαίνοντας νύχτα μόνος μου, μια παρέα πιτσιρικάδες που είχαν καθίσει δίπλα σε ένα παρκαρισμένο Golf GTI και τσακώνονταν.

Είχαν υπολογίσει πώς να βρεθούν μετά τα μεσάνυχτα έξω από το σπίτι. Είχαν υπολογίσει πως να «τσιμπήσουν» τα κλειδιά από νωρίς.

Είχαν ακόμα υπολογίσει πώς θα έκαναν τη μάνα τού πιο φωνακλά να παρκάρει το Golf μπροστά από τη CLK ώστε να το βγάλουν χωρίς να πρέπει να κουνήσουν δύο αυτοκίνητα. Δεν είχαν υπολογίσει όμως πόσο ψηλά είναι τα κράσπεδα.

Και εκεί, καθιστοί, τσακώνονταν. Το Golf, στο ανέβασμα της πλατείας «με πολλά», είχε ακουμπήσει. Kαι είχε αφήσει την τελευταία του ανάσα, από τη αριστερή ζάντα, μέχρι σίγουρα και τα ημιαξόνια, πάνω στο κράσπεδο.

Αυτό το κράσπεδο τώρα ερχόταν καταπάνω μας. Δύο κατεβάσματα, η εξάτμιση να σκάει, η αντανάκλαση από τα φώτα του δρόμου στην άσφαλτο να υπενθυμίζει τη «σαπουνάδα» στην οποία πλαγιολισθαίναμε. Και στην εφαπτόμενη από το apex της πλατείας, η μάντρα του σχολείου. Μάρτυρας των καταχρήσεων, των κακών ιδεών και των κουλών χεριών.

Δύο χρόνια νωρίτερα σε αυτή τη μάντρα είχαμε αφήσει και το αποτύπωμα της μάσκας ενός Simca 1501. Κληρονομιά από τον παππού που δεν έτυχε της αναγνώρισης που της άξιζε από τον εγγονό.

Το Simca 1501, ήταν ένα εν δυνάμει κλασσικό. Όμως, το γαλλικό αυτό κομψοτέχνημα, στα μάτια του νέου του «πιλότου» ήταν απλώς «πισωκίνητο». Γλίτωσε από την απόσυρση του ’91. Όχι όμως κι απ’ τη μάντρα.

Η σωστή τεχνική στη Super Ειδική Παπάγου

Όταν όμως την Super ειδική την κάνεις κάθε νύχτα από την πρωτομαγιά μέχρι και τον Σεπτέμβρη, δεν το χάνεις στην πρώτη στροφή το δεκαπενταύγουστο. Τη νύχτα για την οποία ετοιμάζεσαι όλο το χρόνο.

Τη νύχτα που τα δίνεις όλα, που απλώνεσαι απ’ άκρη σ’ακρη στην άσφαλτο. Τη νύχτα που χωράς κάθετα στο τέλος κάθε στενού. Τη νύχτα που λείπει όλη η Αθήνα.

Στην έξοδο από την πλατεία, το πεζοφάναρο αναβοσβήνει πορτοκαλί απέναντι από τα σκαλιά της Αγίας Σκέπης. Και μπροστά η διασταύρωση. Αριστερά για το πάρκο, ευθεία για Παπάγου κέντρο. Δεξιά τοίχος. Η Lancia γεμίζει πάλι 4η.

Η Integrale έτοιμη να πεταχτεί εμπρός για ακόμα μία 200άρα πριν την επόμενη πλατεία. Όμως πριν τα φανάρια στρίβει. Δεξιά. Για τον τοίχο. Μετά αριστερά, μετά πάλι δεξιά. Με κλάσματα δευτερολέπτου μεταξύ τους. Και το αμάξι πάει ακόμη ίσια. Η ανάσα έχει βγει όλη από τα πνευμόνια, τα αυτιά βουίζουν και τα χέρια είναι ήδη πιασμένα, από το Jesus handle. Και τα δύο.

Η χωροταξία ευνοούσε την ασέλγεια. Κάποτε, στου Παπάγου.

Πενήντα μέτρα από τη διασταύρωση και στο πιο τρομακτικό δείγμα αναποφασιστικότητας η Integrale κοιτάζει τον τοίχο. Με τις λογικές εναλλακτικές, πλέον, να είναι είτε αριστερά είτε πίσω. Και ξαναγυρίζει.

Κάποιες 180 μοίρες και κοιτάμε προς τα κάπου. Όπου τουλάχιστον υπάρχει δρόμος.

Όμως όχι ακόμη. Μπροστά είναι ακόμη τα σκαλοπάτια προς το ναό και μας περνάνε σαν τραίνο σε ισόπεδο κόμβο, 30 μέτρα πριν τη διασταύρωση.

Κρατήσου γερά…

Γιατί η σύγχυση είναι ακόμα μεγαλύτερη, τα πνευμόνια γεμίζουν τώρα αέρα, και ο πρώτος ήχος από τις λέξεις που έδωσε στο χερούλι πάνω από την πόρτα το όνομά του, έχει αρχίσει ήδη να ακούγεται.

Και η Lancia έχει γυρίσει πάλι προς τον τοίχο, χωρίς ούτε ένα στρίγκλισμα από τα λάστιχα, με μόνο ήχο το πάτα-άσε της μηχανής και το φουσκο-ξεφούσκωμα του τούρμπο.

Και έτσι απλά, με μιά απαλή κίνηση του τιμονιού, με την διασταύρωση να έρχεται, η Integrale έχει απλωθεί στη μέση του δρόμου.

Από το σλάλομ, η Lancia «γράφει» στην άσφαλτο μια υπέροχη καμπύλη. Αφημένη στην ενέργεια που έχει αποκτήσει από την ταλάντωση, και το λίγο grip της ασφάλτου. Ξεδιπλώνεται με χάρη. Σαν την πιο φυσική κίνηση που ένα αυτοκίνητο μπορεί να έχει πριν μια στροφή, προς το πάρκο, γεμίζοντας 3η. Τόσο ήρεμα όσο το τελευταίο νερό που σκαρφαλώνει στην άμμο μετά από το σκάσιμο του κύματος.

Σκανδιναβικό φλικ στη Super Ειδική Παπάγου. Ναι, είχε και τέτοιο.

Στην καμπούρα για την «Άρτεμη», στο τέλος του πάρκου στα σύνορα με Χολαργό.

Μια γλυκιά αριστερή ανηφορική που τη «γράφουμε» όλη με το πλάι. Τουλάχιστον 70 μέτρα με το τιμόνι ανάποδα. Όχι πολύ, τόσο-όσο να το κάνει να φαίνεται ο λογικός τρόπος να την περάσεις.

Μόνο δεκαπενταύγουστο γίνεται αυτό. Τις άλλες νύχτες έχει παρκαρισμένα και δεν χωράει το αμάξι τόσο κάθετα. Στα φανάρια το πρώτο στιντ έχει τελειώσει.

H «Μπουμπού», η Stratos των ελληνικών αγώνων

Η Lancia ρελαντί. Ετοιμάζεται για την επόμενη χορογραφία. Τώρα σειρά έχουν τα στενά. Μπροστά από το Δημαρχείο χαλαρά. Και χαλαρά όλο το ανέβασμα πριν το βουνό. Να κρυώσει η τουρμπίνα.

Μετά τη στροφή δεξιά, αρχίζει η κόλαση. Λίγο κατηφορικά και με διασταυρώσεις κάθε 50 μέτρα. Και στοπ. Πολλά στοπ. Δε σταματάμε σε κανένα. Και αρχίζουμε.

Από την αρχή του μέχρι το τέλος, αυτό το κομμάτι μπορείς να το κάνεις σε αυτή την ευθεία. Όμως εμείς κάνουμε σταυροβελονιά.

Τα στενά που κόβουμε δεξιά, είναι διαλεγμένα ένα ένα. Μετά από πολλά ξενύχτια. Με «λίγα». Όσα χρειάζονται για να βρεις τα apex. Αλλά και πού παρκάρει ο γείτονας. Πόσο κοντά στην στροφή; Και πόσο συχνά του παίρνει άλλος τη θέση και το βάζει πιο πίσω;

Και μετά αρχίζει ο καταρράκτης. Αριστερά το επόμενο, δεξιά το επόμενο και συνεχίζουμε μέχρι να «πέσουμε» έξι τετράγωνα πιο κάτω, δύο στροφές το κάθε τετράγωνο, δώδεκα σύνολο. Όλες μετρημένες, υπολογισμένες και, χωρίς παρκαρισμένα, πολύ γρήγορες.

Επιτιθέμενοι σε φουρκέτες

Μέχρι τη νέα περιοχή. Στις φουρκέτες. Το επιτρέπει η ρυμοτομία αφού ο χωροτάξης είχε την καταπληκτική ιδέα να φέρει το cul-de-sac στην Ελλάδα.

Όμως η η ιδιοφυία δεν βρίσκεται στην εφαρμογή, αλλά στη χρήση.

Τα ισόγεια και διώροφα δίνουν τη θέση τους στις πολυκατοικίες και έτσι ο ήχος αντιλαλεί στη γειτονιά. Μόνο δεκαπενταύγουστο κάνεις τις φουρκέτες. Άλλες μέρες καλούν την αστυνομία.

Και η Lancia, τρεις η ώρα το πρωί στη Super Eιδική ακούγεται σ’ όλον τον Παπάγο. Δεν κρύβεται. Γλιστρώντας προς τα πίσω, στη δεύτερη φουρκέτα, αφήνοντάς την -κυριολεκτικά και μεταφορικά- φανταστική φυγόκεντρο να υπερνικήσει για λίγο την πρόσφυση.

Με τα φώτα καρφωμένα στο κέντρο της τροχιάς και το γκάζι σταθερό. Με τόση πεποίθηση ότι οι νόμοι της Φύσης θα είναι με το μέρος μας.

Αλλά και τη βεβαιότηρα πως δεν θα παρκάρουμε απλώς με την όπισθεν σε κάποια πιλοτή. Συνδυαστικά γλιστράμε προς την τελευταία ανηφόρα.

Και στο τελείωμά της, ο ήχος κόβεται. Οι κατηφόρες δεν έχουν ενδιαφέρον.

Άλλη μια «απλή» πριν βγούμε στη διασταύρωση με Κατεχάκη. Στο κατέβασμα για Μεσογείων. Αλλαγές στις 3,000 και όσα «μαζέψουμε» για να κρυώσει το ιντερκούλερ.

Στη Μεσογείων ο δρόμος άδειος και μπροστά από το Πεντάγωνο, στο φανάρι πριν την Κύπρου δεν ακούγεται τίποτε. Μέχρι να μας πάρουν πρέφα οι φαντάροι. Και αρχίζουν τα σφυρίγματα.

Το τούρμπο έχει ξεπυρώσει, το ιντερκούλερ έτοιμο, τα λάστιχα κρύα.

Ξαναγράφει με τα τέσσερα στο ξεκίνημα; Ξαναγράφει. Οι φαντάροι απέναντι στο Πεντάγωνο το ξέρουν.

Το μοναδικό Σιρκουί της Νέας Σμύρνης. Κάντε το ξανά (βίντεο)

Photo: Flickr / Google Maps

πηγή