Εμφάνιση κρουσμάτων κορονοϊού, απολύσεις καθαριστριών, ανύπαρκτη τηλεργασία, υπάλληλοι ο ένας πάνω στον άλλο σε γραφεία χωρίς παράθυρα που προορίζονταν για χώροι αρχείου και χαλασμένα ασανσέρ, μερικά από συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στη ΔΟΥ Χολαργού, όπως τα καταγράφει σε άρθρο της εργαζόμενη στο κτίριο της οδού Ελ. Βενιζέλου.
Της Μαρίνας Στολάκη
Η σημερινή πραγματικότητα λόγω πανδημίας, που έρχεται ύστερα από μια δεκαετία σκληρής λιτότητας και αντιλαϊκών μνημονίων, έχει δημιουργήσει συνθήκες ασφυξίας στην κοινωνία.
Η φτωχοποίηση ενός μεγάλου αριθμού συμπολιτών μας, η εκτόξευση της ανεργίας, η βίαιη καταστολή δικαιωμάτων, η εντατικοποίηση της εργασίας, ο εργοδοτικός αυταρχισμός, είναι κάποιες συνιστώσες αυτής της πραγματικότητας. Η κυβέρνηση, στο όνομα μιας «υποτιθέμενης αντιμετώπισης της πανδημίας», κλείνει τους πολίτες στα σπίτια -επιβάλλοντας τσουχτερά πρόστιμα- και νομοθετεί ανενόχλητη επί παντός επιστητού άγρια αντιλαϊκά μέτρα (πτωχευτικός, εργασιακά, εκπαίδευση κ.λπ.), ενώ παράλληλα επιτίθεται με μια πρωτόγνωρη αγριότητα σε κάθε μορφή κοινωνικής αντίδρασης (καταστέλλει διαδηλώσεις, συλλαμβάνει πολίτες, ποινικοποιεί αγώνες). Μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας είναι στη «διασωλήνωση» ενώ ταυτόχρονα πακτωλός κερδοφορίας ρέει προς μεγάλες επιχειρήσεις (φαρμακευτικές εταιρίες, κανάλια, ιδιωτικά νοσοκομεία, e-εμπόριο κ.λπ.).
Στη «διασωλήνωση» είναι και οι ΔΟΥ. Εν μέσω πανδημίας, κι ενώ για όλο το υπόλοιπο Δημόσιο εφαρμόζεται η τηλεργασία, στις υπηρεσίες μας έχουμε καθημερινή προσέλευση σχεδόν όλου του προσωπικού. Η ΔΟΥ Χολαργού, ύστερα απ’ την συγχώνευσή της με τη ΔΟΥ Χαλανδρίου, μετρά περίπου 120 υπαλλήλους. Εργάζονται «ο ένας πάνω στον άλλο», σε γραφεία που σε κάποιες περιπτώσεις είναι ακατάλληλα (χωρίς παράθυρα ή σε χώρους που προορίζονταν για αρχεία). Αντί της απαίτησης για αυξημένη τηλεργασία λόγω πανδημίας που ισχύει στο υπόλοιπο Δημόσιο, εμείς πασχίζουμε να καλύψουμε καθημερινά τις 4 βάρδιες που με τόσο ζήλο επέβαλλαν η Διοίκηση της ΑΑΔΕ και η Κυβέρνηση, να συμπληρώνουμε τα ημερήσια στατιστικά, να απαντάμε στα εκατοντάδες mail και στα δεκάδες τηλέφωνα, να «πιάνουμε» ή να απολογούμαστε γιατί δεν «πιάνουμε» την ανελαστική στοχοθεσία που επιβάλλει η Διοίκηση της ΑΑΔΕ χωρίς να παίρνει υπόψη της την κατάσταση στις Υπηρεσίες. Χωρίς να έχουμε την παραμικρή ευθύνη για το γεγονός ότι μετά από ένα χρόνο πανδημίας δεν έχει φροντίσει η Διοίκηση της ΑΑΔΕ να εγκαταστήσει στις ΔΟΥ την κατάλληλη τηλεπικοινωνιακή και διαδικτυακή υποδομή, μας απαγορεύεται στην πλειοψηφία των συναδέλφων να εργαστούμε από το σπίτι.
Φυσιολογικά λοιπόν φτάσαμε στις αρχές της εβδομάδας στην εμφάνιση κρουσμάτων covid. Έγινε απολύμανση κι έκλεισε το συγκεκριμένο τμήμα. Η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων έσπευσαν αυθημερόν να κάνουν τεστ με δικά τους έξοδα. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει κάποια επίσημη ενημέρωση από τους αρμόδιους φορείς την οποία να γνωρίζουν οι εργαζόμενοι. Στο αίτημα να έρθει ο ΕΟΔΥ να κάνει δωρεάν τεστ ακόμα περιμένουμε την απάντηση.
Αλλά τα προβλήματα δεν σταματούν εδώ. Για περίπου δύο εβδομάδες έχουν χαλάσει τα ασανσέρ με αποτέλεσμα να ανεβοκατεβαίνουμε κάμποσες φορές (η ΔΟΥ έχει τέσσερεις ορόφους).
Οι συναδέλφισσες στον τομέα της καθαριότητας «ανεβαίνουν κι αυτές το δικό τους Γολγοθά». Οι δύο απολύονται μετά από σχεδόν 15 χρόνια δουλειάς ενώ καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες στον τομέα της καθαριότητας και όχι μόνο. Οι υπόλοιπες προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στα απαιτητικά τους καθήκοντα δεδομένου ότι αριθμητικά δεν επαρκούν.
Και δυστυχώς δεν υπάρχει «αναπνευστήρας». Η πρόσφατη ψήφιση του νέου μισθολογίου της ΑΑΔΕ που συνδέει μισθό-αξιολόγηση-περίγραμμα θέσης, εισάγει ένα πρωτόγνωρο μοντέλο λειτουργίας των Υπηρεσιών μας, εκχωρεί ηγεμονικού τύπου εξουσιοδοτήσεις στον Διοικητή, εισάγει ατομικά συμβόλαια, ατομική στοχοθεσία, ατομικό μισθό, χειροτερεύει δραματικά τις εργασιακές συνθήκες, οδηγεί τους εργαζόμενους και τις Υπηρεσίες μας σε «κώμα».
Τέλος, θα πρέπει να επισημανθεί η παντελής απουσία και απραξία των συνδικαλιστικών μας εκπροσώπων. Ενώ γνωρίζουν πολύ καλά την κατάσταση, δεν έχουν εμφανιστεί καθόλου τον τελευταία χρόνο (με ελάχιστες εξαιρέσεις συνδικαλιστών που είναι στο πλευρό μας) κι όσες φορές έχουν επιχειρήσει οι συνάδελφοι να τους εκθέσουν τα προβλήματα δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα.
Υπάρχει τρόπος να αναπνεύσουμε; Μάλλον θα πρέπει να τον αναζητήσουμε στην συνειδητοποίηση της δικής μας δύναμης. Αν αγωνιστούμε σαν κλάδος και σαν κοινωνία συλλογικά κι αποφασιστικά ίσως αλλάξουνε τα πράγματα…
Μαρίνα Στολάκη
Εργαζόμενη στη ΔΟΥ Χολαργού
Μέλος της ΑΚΕ (Αυτόνομη Κίνηση Εφοριακών)
Χολαργός, 26/02/2021